Sailen Debnath นักวิชาการที่มีชื่อเสียงในภูมิภาค Terai และ Dooars เชื่อว่าคำว่า Siliguri หมายถึงก้อนกรวดหรือก้อนหิน ภูมิภาคนี้ยังเป็นที่รู้จักในชื่อ Shilchaguri จนถึงศตวรรษที่ 19 เมื่อถูกปกคลุมด้วยป่าทึบ Dolka เดิมทีเป็นหมู่บ้านเกษตรกรรมเล็ก ๆ อาณาจักรสิกขิมปกครอง Siliguri จนกระทั่งอิทธิพลของราชอาณาจักรเนปาลเข้ามาในภูมิภาคนี้ การปกครองของเนปาลทำให้ชาวกีรติและชาวเนปาลีเลปชาเข้ามาตั้งถิ่นฐานในภูมิภาคนี้ จากข้อมูลของ Debnath พื้นที่ที่ Siliguri ปกคลุมอยู่ในปัจจุบันคือชายขอบทางใต้สุดของอาณาจักรสิกขิมและเป็นของเขต trans-Morang นั่นคือจุดนัดพบของ Morang ทางตะวันออกและตะวันตกจนกระทั่งการขยายตัวของอำนาจที่เพิ่มขึ้นของเนปาล ท่าเรือแม่น้ำใน Phansideoa ทางตอนใต้ของ Siliguri มีอิทธิพลในการมีความสัมพันธ์ทางการค้ากับ Malda สิลิกูริ และส่วนที่เหลือของเบงกอลและพิหาร ท่าเรือแม่น้ำใกล้ Siliguri แห่งนี้จึงถูกใช้โดยชาวภูฏานและชาวสิกขิมเพื่อขนส่งสินค้าและสร้างความสัมพันธ์ทางการค้ากับแผ่นดินใหญ่ ยุคปัจจุบันของ Siliguri พื้นที่ปัจจุบันของ Siliguri ประกอบด้วยริมฝั่งแม่น้ำ Mahananda จนถึง Saktigarh ซึ่งเดิมเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ทางตอนใต้ของเมือง สนธิสัญญาซาเกาลีระหว่างเนปาล-อังกฤษที่ทำขึ้นในปี พ.ศ. 2359 ได้เปลี่ยนบทบาทของสิลิคุริในฐานะจุดผ่านแดนระหว่างพื้นที่เนินเขาของดาร์จีลิง เคอร์ซอง และเนปาล จากสถานะเป็นหมู่บ้านเกษตรกรรม Siliguri เริ่มพัฒนาเป็นเมืองเล็กๆ ตั้งแต่ปี 1835 เมื่ออังกฤษเข้ายึดครอง Darjeeling จากนั้นจึงเข้ายึดครองภูมิภาค Dooars และ Kalimpong ทั้งหมดในปี 1865 การนำทางรถไฟไปยังภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดียโดย บริษัทอินเดียตะวันออกของอังกฤษได้ขยายความสำคัญของ Siliguri ในภูมิภาคนี้