จอห์นสันแบ่งการศึกษาออกเป็นสามส่วน ภารกิจแรกต้องการตัวอย่างของบุคคลเพื่อจับคู่การพิสูจน์ทางคณิตศาสตร์ทั้งสี่กับภาพวาดทิวทัศน์สี่ภาพ โดยพิจารณาจากความคล้ายคลึงกันทางสุนทรียภาพที่พวกเขาพบ งานที่สองต้องใช้คนกลุ่มอื่นเพื่อเปรียบเทียบการพิสูจน์ทางคณิตศาสตร์ทั้งสี่กับเปียโนโซนาตาทั้งสี่ สุดท้าย กลุ่มตัวอย่างที่สามขอให้กลุ่มตัวอย่างอีกกลุ่มหนึ่งให้คะแนนผลงานศิลปะและข้อโต้แย้งทางคณิตศาสตร์แต่ละชิ้นจากทั้งหมด 4 ชิ้นสำหรับเกณฑ์ที่แตกต่างกัน 9 ข้อ ได้แก่ ความจริงจัง ความเป็นสากล ความลึกซึ้ง ความงาม ความแปลกใหม่ ความชัดเจน ความเรียบง่าย ความสง่างาม ความซับซ้อน และความประณีต ผู้เข้าร่วมในกลุ่มที่สามเห็นพ้องต้องกันว่าแต่ละข้อโต้แย้งทางคณิตศาสตร์และภาพวาดมีความสง่างาม ลึกซึ้ง ชัดเจน ฯลฯ เพียงใด แต่ Steinerberger และ Johnson รู้สึกประทับใจมากที่สุดที่การให้คะแนนเหล่านี้สามารถใช้ทำนายว่าผู้เข้าร่วมที่คล้ายกันในกลุ่มแรกเชื่อว่าการโต้เถียงและภาพวาดแต่ละภาพมีต่อกันอย่างไร การค้นพบนี้ชี้ให้เห็นว่าการรับรู้ที่สอดคล้องกันระหว่างคณิตศาสตร์และศิลปะนั้นเกี่ยวข้องกับความงามที่แฝงอยู่