พ่อแม่สร้างมาตรวัดที่ออกแบบมาเพื่อวัดว่าพวกเขาเห็นลูกเป็นส่วนหนึ่งของตัวเองมากน้อยเพียงใด ตั้งแต่แยกจากกันโดยสิ้นเชิงไปจนถึงเกือบเหมือนกัน มาตราส่วนนี้มักใช้ในด้านจิตวิทยา และพบว่าเชื่อถือได้มาก บุชแมนกล่าว จากนั้นผู้เข้าร่วมจะถูกสุ่มแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม ในกลุ่มหนึ่ง ผู้ปกครองระบุความทะเยอทะยาน 2 ประการที่พวกเขาไม่สามารถทำได้ในชีวิต และเขียนอธิบายว่าทำไมความทะเยอทะยานเหล่านี้จึงสำคัญสำหรับพวกเขา อีกกลุ่มหนึ่งทำแบบฝึกหัดที่คล้ายกัน แต่มุ่งเน้นไปที่ความทะเยอทะยานของคนรู้จักมากกว่าของตนเอง ความฝันบางอย่างที่หลีกเลี่ยงพ่อแม่ไม่ได้รวมถึงการเป็นนักเทนนิสมืออาชีพ เขียนนิยายตีพิมพ์ และเริ่มต้นธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ การเลี้ยงเด็ก เมื่อพ่อแม่กำลังคิดเกี่ยวกับความทะเยอทะยานที่ยังไม่บรรลุผล พวกเขาถูกถามคำถามหลายข้อที่พิสูจน์ความปรารถนาที่จะให้ลูกบรรลุความฝันที่หายไปของตัวเอง ตัวอย่างเช่น พวกเขาถูกถามว่าเห็นด้วยอย่างยิ่งเพียงใดกับข้อความเช่น ฉันหวังว่าลูกของฉันจะบรรลุเป้าหมายที่ฉันไม่สามารถไปถึงได้ ผลการวิจัยพบว่าพ่อแม่ที่คิดถึงความฝันที่สูญเสียไปของตัวเอง (เมื่อเทียบกับความฝันของคนรู้จัก) มีแนวโน้มที่จะต้องการให้ลูกเติมเต็มความฝันนั้น แต่ถ้าพวกเขารู้สึกหนักแน่นว่าลูกเป็นส่วนหนึ่งของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้น คนที่รู้สึกว่าลูกเป็นส่วนหนึ่งของตัวเองมักจะอยากให้ลูกทำตามความฝันของตัวเองให้เป็นจริง แต่ก็ต่อเมื่อพวกเขาถูกขอให้เขียนเกี่ยวกับความทะเยอทะยานที่ยังไม่บรรลุผลของตัวเอง (นักวิจัยขอให้ผู้เข้าร่วมบางคนเขียนเกี่ยวกับคนรู้จักเพื่อให้แน่ใจว่าการคิดถึงความทะเยอทะยานที่ยังไม่บรรลุผลของตัวเองเป็นประเด็นสำคัญและไม่ได้คิดเกี่ยวกับความทะเยอทะยานที่ไม่บรรลุผลโดยทั่วไป)